Te

Ik ben te overdadig met woorden. Ik besmeur smetteloos wit papier met een eindeloze stroom woorden. Een onsamenhangende brij, die minder betekenis heeft dan dat ene onbeschreven blad. Eerst leek alles nog helder en overzichtelijk. Nu is er alweer teveel gezegd. Strepen en doorhalingen zullen altijd zichtbaar blijven, ik kan typ-exen wat ik wil, scheuren heeft geen zin. Die woorden staan daar en schreeuwen alleen maar om verdere uitleg. En daarvoor zijn meer woorden nodig. Meer woorden, meer wit papier voor eeuwig verloren. Ik schrijf en schrijf en nooit is het genoeg. Zo sterf ik, woord voor woord, een langzame dood in een vernietigende maalstroom.