Japan Rail

Toen ik klein was gingen we meestal met de auto op reis. Ik verheugde me wel op het doelpunt van de reis, maar de tijd in de auto was een nachtmerrie. Ik werd vroeg of laat misselijk en we moesten regelmatig stoppen. Mijn maaginhoud raakte verdeeld op verschillende plekken langs de Duitse snelwegen. Om mij af te lijden speelde mijn moeder met mij wel eens auto's tellen. Je kiest een kleur een telt vervolgens alle auto's met deze kleur. Ik koos meestal blauw, en zat vaak al in de honderden voordat ik genoeg had van het spel. Nu wordt ik gelukkig niet meer misselijk. Japan leent zich namelijk niet voor auto's tellen. Op een of andere manier hebben ze hier bijna uitsluitend grijze, zwarte en vooral witte auto's. Als je die telt, tel je je dood. Als je andere kleuren telt, verveel je je oneindig.
Maar ik reis hier sowieso met de trein, en in principe is een treinreis in Japan net als elke andere treinreis. Je stapt in, je verveelt je, je stapt weer uit. Toch? Nee. Het begint met het instappen. Op de perrons vormen de wachtenden netjes rijtjes. Wie vooraan staat, krijgt misschien een plaats in de steeds volle treinen. Vergeleken met Japan is de randstad leeg. En eigenlijk, tja, voel ik me in zo'n Japanse trein ook anders dan in de NS. De trein zelf is normaal, maar het is een raar besef als je de enige Europese persoon bent. Toen de plaats naast me vrij werd wees een moeder haar dochters aan te gaan zitten. De twee kleine meisjes echter keken mij sceptisch aan en schuilden half achter de moeder. De moeder sprak hen goed toe en duwde uiteindelijk het oudere meisje op de plaats. Ik voelde mij de rest van de reis een beetje als een eng monster en dook mijn neus diep in mijn boek.
Bij een van de volgende stations moest ik overstappen. 10 minuten de tijd voordat de volgende trein kwam, ik kon het rustig aangaan. Er bleken veel mensen uit te stappen, iedereen maakte zich klaar en schoof richting uitgang. Toen de deuren open gingen stond ik verstelt. De halve trein sprong op het perron en rende de trap op. Ik werd meegesleept door de massa's mensen die é©® uur eerder nog netjes in de rij hadden gestaan om in de nu verlaten trein in te stappen. Het ging de trap op, naar rechts en dan links weer naar beneden. Het bleek mijn trein, degene die pas over 10 minuten vertrok. De mensen liepen over het perron, stormden de deuren in en veroverden de zitplaatsen. Ik bracht de volgenden twee uur op mijn rugzak zittend op de gang door.
Gelukkig zijn Japanse treinen steeds op tijd. Je kunt erop rekenen, en zelfs é©® minuut is meer dan genoeg om overstappen. Dat wil zeggen, als het weer meespeelt. Er valt hier wel eens in een uur taifoenachtig veel regen. En dan moeten de treinen dus wachten of langzaam rijden. Mijn reis werd toch langer dan verwacht. Niemand ging zich er echter over opwinden. We zaten gewoon in de zo laat 's avonds uiteindelijk lege trein en staarden voor ons heen. Op het station bekeek ik de regen en besloot een taxi te nemen. Een man met regenpak opende de deur voor mij en deed mijn tas achterin. De taxichauffeur met zijn witte handschoenen bracht mij het laatste stukje van de reis. De taxideur viel automatisch achter mij dicht.